Rond vijf uur schoof vanmorgen de krant zachtjes door de bus. Ik droomde nog zonder zorgen, koesterde een vroege ochtendkus.
Maar bij ’t ontbijt lazen mijn ogen
vette koppen, groter dan normaal,
die bekroonden zonder mededogen
de grote ernst van het verhaal.
Voorheen nog onbezorgd en argeloos
schuiven mensen nu behoedzaam
door de vreemde stilte van de stad.
Waar niemand deze pandemie verkoos
zwaait een kind vanachter een raam
naar een vogel die de lente niet vergat.
Eddy Loohuis