Het Zonnehuis
Deel 32 van de serie Uit het verleden van Hengelo gaat over "Het Zonnehuis". Deze kapitale villa is gebouwd door H.J. Eker, omstreeks 1920. dit was een der directeuren van de KWF, Koninklijke Weefgoederen Fabriek. Deze Ekker heeft hierin gewoond van 1926 tot 1945.
Het einde van de oorlog betekende tevens het beëindigen van het directeurschap bij KWF. Deze villa gelegen in een parkachtige omgeving bleef niet onopgemerkt bij bepaalde belangstellenden. Grote stukken grond gelegen aan deze parkweg behoorde bij het dichtbijgelegen landgoed "De Grundel". Hengelo had in 1945 vijf jaar lang oorlog en onderdrukking achter de rug. Er waren geen scholen, woningen of zakenpanden gebouwd. Hengelo likte de wonden van vijf jaar lang oorlog. Voeg daarbij dat het leed van de vernieling door bombardementen van 6/7 oktober 1944. De binnenstad lag grotendeels in puin.
Hengelo voelde de plicht het wederopbouwplan, onder leiding van de heer van Kouwelaar, ging men voortvarend aan het werk. Veel jonge stellen, welke hun trouwdatum hadden uitgesteld door de oorlog, smeden plannen om zo gauw dit mogelijk was hun huwelijksgeloften aan elkaar te schenken. Maar aan alles was gebrek. Om te trouwen moest je toch beschikken over een uitzet om een huwelijks leven te kunnen leiden. Het grote gebrek aan woonruimte was het grote probleem. In die tijd was men, wanneer men een huis had met veel woonruimte, verplicht deze af te staan aan woningzoekenden. Ook kwam het voor dat jonggehuwden inwoning kregen bij een der ouders. Deze ouders deden dit ook daar zij anders verplicht werden inwoning toe te laten aan wildvreemden. Dat de boven beschreven situatie verre van ideaal was, mag duidelijk zijn. Zolang het eigen familie was, werd het gezegde "Veel geven en nemen toegepast".
Na 1945 waren er grote plannen met de bouw van de wijk Klein Driene. Flatgebouwen in de sociale sector met er tussendoor een aantal eengezinswoningen. In 1950 was het zover. Bouwmaterialen waren weer voor handen. Dit gebied begrenst tussen Oldenzaalsestraat, Oude Postweg, B.W.O.-veld en de spoorlijn Hengelo-Oldenzaal bleek zeer geschikt voor de eerste grote uitbreiding van Hengelo. Arbeidskrachten als metselaars, stukadoors, schilders en timmerlieden die vijf jaar moesten wachten en toekijken, konden hun handjes weer laten wapperen. De leiding van het volksdeel, wat tot het katholieke deel gerekend werd, stak de koppen bij elkaar. Men sprak onderling met elkaar dat jonggehuwden vermoedelijk niet lang alleen zouden blijven, maar dat de natuur zijn loop moest hebben, wat inhield dat nakomelingen uit dit huwelijk zicht spoedig zouden aandienen.
Men was van mening dat deze nakomelingen een goede toekomst moesten hebben en gevoed door de Hengelose wind zou dat zeker lukken. Dit kon alleen bewerkstelligd worden wanneer je een goed opleidingsinstituut had waar je jonge vrouwen een gedegen opleiding gaf. Het R.K. kerkbestuur in Hengelo kocht in 1947 dit huis welke de naam droeg "Huize Welkom". Een prachtige naam die al snel werd omgedoopt tot "Het Zonnehuis". Er gingen advertenties uit waarop jonge vrouwen vanaf 20 jaar konden solliciteren als gezinsverzorgster. Dit moesten vrouwen zijn die van aanpakken wisten. Zolang de kraamvrouw te bed lag, moest zij het gezin ondersteunen met alles erop en eraan. Deze gezinsverzorgsters bleven ongeveer 14 dagen in het gezin tot de kraamvrouw voldoende hersteld was. De opleiding duurde ongeveer twee maanden en bij geschiktheid gingen ze welgemoed op pad. De leiding van dit opleidingsinstituut berustte bij mejuffrouw J.E.W. Peddemos. Deze stond bekend als streng en rechtvaardig, maar ze had de wind er goed onder. Na enkele jaren bleek dat de aanmeldingen groter waren dan de vraag. Hier speelde mee het feit dat de jonge vrouwen het niet interessant vonden in fabrieken te werken. Al spoedig is het gebouw te klein, want alle buitenwonenden gezinsverzorgsters waren intern. Uit archieftukken blijkt dat men nieuwbouw overweegt. Zo ver komt het niet. De tijd verandert, de kraamvrouw herstelt sneller en van de echtgenoot wordt verwacht dat hij de handen uit de mouwen steekt in de huishouding.
Door de ruimere mogelijkheid tot studie besluiten de jonge vrouwen een ander beroep te kiezen. Het gezegde "het enige recht van de vrouw is het aanrecht" is voorgoed voorbij. Gelukkig maar. Tot 1977 blijven de meisjes in "Het Zonnehuis". De gezinsverzorging is voorgoed voorbij. Architect Henk Groothuis koopt het pand en ontwikkelt zijn architectuur in "Huize Welkom". Van daaruit komen vele goede bouwplannen ter wereld. Drienerparkweg is een mooie weg waar veel groen en mooie woningen aanwezig zijn. Zeer de moeite waard om daar een kijkje te nemen.
Tot de volgende keer,
Marinus van Rooy