Zittend in mijn kamertje tijdens coronatijd. 21 maart ben ik 89 jaar geworden. Geen feestje, want dat mag niet. Geen bezoek - helemaal niets.
Een klein weekje ervoor ging de deur op slot. Echt op slot; er was een vreselijke virus uit China aan komen waaien en de hele wereld kreeg er mee te maken. "Corona"; allemaal moesten (en nog) we ons aan de maatregelen houden. Montkapjes, handschoenen, van alles werd uit de kast gerukt. Daar zit ik dan in mijn kamertje - geen deur naar buiten - met alleen een kiepraampje. Eigenlijk best een gevangenis-gevoel.
Heb de oorlog meegemaakt, maar ervaar dit haast als erger. Dan heb je op moeilijke momenten steun aan elkaar. Gelukkig is er de telefoon, waar menig gesprek mee gevoerd is. Eindelijk, na een paar weken mogen we de gang op. Iets meer vrijheid. En vervolgens, hiep hoi, op het balkon. Heerlijk frisse lucht. Ik word steeds moeier en stijver, door de weinige bewegingen. Maar we houden het vol op onze afdeling. Krijg lieve kaarten, tekeningen en kan ondanks mijn slechte gezichtsvermogen me vermaken met schilderen.
Na vele weken opgesloten te zitten, komt er eindelijk een bezoekregeling in een tent. Echt privacy is het niet, want iedereen kan ons horen. Toch fijn iemand van je eigen familie en vrienden te zien. Maar na twee weken word ik toch heel boos. Van alles mag er weer, scholen starten, terrassen gaan open, je kunt naar buiten enz. Maar wij ... blijven mooi binnen en er mag nog steeds niets. Het lijkt wel of ze ons vergeten.
Eindelijk 11 juni mag ik naar de kapper. Mijn ragebol verandert in een mooi gekapt hoofd. Wat een fantastisch gevoel. En afgelopen dinsdag werd ik verblijd met een bezoek van een uur op mijn eigen kamer door een van mijn naasten. Tjonge wat was ik gelukkig en blij. Had het gevoel of er bezoek uit Amerika kwam. Wat knapt een mens daarvan op.
Vrijdag 19 juni mag ik naar buiten een ommetje maken. Wat zal er "een wereld " voor mij open gaan. Dag Kaatjeknip.
Verslag van ons bezoek bij deze bejaarde in Hengelo. Lieve groeten, Francien en Bram