Recht/krom
Het is niet alleen het slecht functioneren van de overheid, waaraan de burger zich ergert, het is meer de onverschilligheid en arrogantie van ambtenaar en bestuurder en het gebrek aan empathie. Geen rekening houden met de gevolgen van een ingreep of maatregel voor de burger. Sancties, die in geen verhouding staan tot de "misdaad". Het omdraaien van bewijslast. Het niet geven van een beschikking, zodat betrokkene niet naar de rechter kan, hij heeft immers niks op papier. Het meerdere malen wegmaken van ingeleverde papieren. "U hebt geen kopies ingeleverd." "Jawel, kijk maar ik heb een handtekening voor ontvangst van uw collega gekregen." "O, dan gaan we nog eens verder kijken. O ja, nu zie ik het ook."
Gebeuren dit soort dingen met opzet? Ja, ik weet het zeker. Het recht wordt misbruikt. Mensen zijn al meerdere keren in beroep gegaan, zijn al jarenlang bezig, worden er letterlijk zie van en de gemeente zet er gewoon weer een nieuwe jurist op. Of een nieuwe advocaat van buiten. Niemand weet hoeveel rechtszaken er door de gemeente gevoerd worden. Tientallen? Honderden? Duizenden? En standaard gaat de overheid in beroep tegen een vonnis. Dat kunnen ze altijd nog intrekken. En dat doen ze ook vaak. Soms wachten ze tot de zitting. Misschien trekt de tegenpartij zich terug. En dat is geen incident, dat is beleid. Daar is overleg over, dat wordt als opdracht gegeven tijdens het werkoverleg van de afdeling of tijdens het portefeuilleoverleg met de wethouder.
Misbruik van recht, het onnodig voeren van rechtszaken door de overheid is een misselijk makend iets; het kost klauwen met geld en het verwoest levens. En dan nog iets. Het nieuwe college beloofde vanaf het begin de burger te betrekken bij het gemeentebeleid en sloot met zichzelf een deal; het EnschedeAkkoord. Nu is een van de moeilijkste dingen van het nieuwe college participatie van de burgers. En het is ook niet altijd nodig. Ambtenaren en bestuurders weten meestal donders goed wat er leeft in de samenleving. Het probleem is, als ambtenaar en/of bestuurder burgers echt bij de planvorming en –uitvoering betrekken, ze ook de ruimte moeten krijgen kritiek te uiten en plannen aan te passen. Maar meestal is dat niet het geval. De ambtenaar is al een stap verder en heeft alles al geprobeerd en nu moet hij het opnieuw ter discussie stellen? Dat kan hij niet en dat wil hij ook niet. En wat zien we dan? Een proces dat sterft in zijn eigen schoonheid. Het EnschedeAkkoord is zo'n proces. Het smoort straks in een lawine van papier.