'Dat was nou eenmaal zo'
Ik was laatst erg onder de indruk van een artikel: 'Zorg voor ouderen krijgt onterecht meer aandacht dan jeugdzorg'.
Als moeder van 2 jonge kinderen ben ik het er absoluut mee eens, dat we kinderen moeten behoeden voor het krijgen en vormen van trauma's. Dat een trauma, zoals mishandeling, voor levenslange gevolgen kan zorgen is verschrikkelijk en kan tot in verre generaties effect hebben. Daarvoor moet alle hulp voor handen zijn, 100% mee eens.
Meer aandacht
En toch spookt het door mijn hoofd als seniorencoach: De cliënten die ik begeleid, 60+, hébben al die trauma's al opgelopen in hun jeugd en in hun latere leven. Zij hebben totaal geen aandacht gekregen van een vader en/of moeder of van iémand anders. Veel gebeurtenissen hebben ze niet eens durven te vertellen. Misschien krijgen ouderen voldoende (financiële) aandacht in de vorm van lichamelijke- en deels mentale ondersteuning, maar de herinneringen die ik te horen krijg, die zijn heftig.
Trauma's
Bij de meeste cliënten blijft het niet bij een enkele ervaring, maar ze sommen er helaas zo een aantal op: Oorlogsgeweld, de angsten van vader en moeder, vaak al op jonge leeftijd overleden broertjes en zusjes, mishandeling in het huwelijk, aanranding, misbruik, opgroeien met angstige en/of depressieve ouders, opgroeien zonder vader in armoede, de 'corrigerende' tikken met de pook van pa of ma. 'Dat was nou eenmaal zo'. En toch heb ik elke keer weer de huilende man of vrouw voor me zitten, voor wie het leven eigenlijk te zwaar is geworden en niet zo veel betekenis meer heeft, júist door deze gebeurtenissen.
Praten helpt
Ik luister naar de verhalen, krijg kippenvel en houd hun hand vast als ze daar behoefte aan hebben en dan vertellen ze me vol overtuiging: 'Dat was nou eenmaal zo'. Hoe gaan we hier eigenlijk mee om? Neem contact op voor meer informatie. Mail Ester Slotman: ester@nu-u-seniorencoaching.nl of www.nu-u seniorencoaching.nl of telefonisch 06-54 36 56 34