Handhaving
Afgelopen zaterdag stond in de Tubantia een verhaal met als titel Bijstandsquiz over bijstandsfraude. Blijkbaar hadden er genoeg verhalen over zielige bijstandsaanvragers in de krant gestaan en moest nu ook de andere kant van de medaille worden getoond. Ik ontken niet dat er gefraudeerd wordt en dat dat aangepakt moet worden. Maar het individu is per definitie de verliezer in een gevecht met de overheid. De burger houdt het niet vol. Lichamelijk, noch financieel. De overheid wel. Elke vier jaar komt er een nieuwe wethouder en elke 6 jaar (gemiddelde werkperiode van een ambtenaar op dezelfde functie, schat ik) nieuwe ambtenaren die de strijd voortzetten namens die overheid. Enkele voorbeelden. Het college zegt dat bij het uitkeringsbeleid de randen van de wet worden opgezocht. Gebleken is, dat college de randen van de wet dik overschreed. In de praktijk betekent dit, dat de procedure voor de aanvraag zo ver mogelijk opgerekt wordt, want elke dag uitstel betekent winst voor de gemeente. Dat het ook een dag langer duurt voordat een aanvrager het geld krijgt waar hij recht op heeft krachtens de wet, doet er even niet toe. Een tweede voorbeeld. Er worden hindernissen opgeworpen bij een aanvraag. Allereerst de aanvraag moet al digitaal. Je bent in de aap gelogeerd als je niet digitaal vaardig bent. Derde voorbeeld. Een bijstandsaanvrager moet een hele stapel documenten en/of kopieën inleveren. Die raken regelmatig zoek. Niet 1 keer, maar meerdere keren. Vierde voorbeeld. Welk beleid legt het college de ambtenaren op? Zoveel mogelijk aanvragen voorkomen? Relatief weinig aanvragen honoreren? Hoge boetes geven? Het zijn allemaal inkomsten, of worden er bonussen uitgedeeld aan ambtenaren die veel aanvragen tegen houden of veel sancties opleggen? Vijfde voorbeeld en misschien wel het ergste; misbruik van het recht door geen beschikking af te geven. Stel iemand vraagt een uitkering aan, die wordt afgewezen, maar betrokkene krijgt dit niet op papier. Hij kan niets, nog niet eens naar een rechter of bezwaarcommissie gaan, want hij heeft niets op papier. Het is een principe van de rechtsstaat dat alles door een rechter beoordeeld kan worden. Sommige uitkeringsgerechtigden in Enschede krijgen aan de balie te horen dat zij geen recht hebben op een uitkering en worden weggestuurd. Ze kunnen niet eens naar een rechter en wie controleert de afwijzing? En als het tot een rechtszaak komt, gaat de gemeente altijd in beroep. De werkcultuur is niet goed bij sommige afdelingen van de gemeente Enschede. Volgens mij hangt daar nooit een sfeer van samen met de burger een oplossing voor een probleem zoeken. Het is toch opvallend dat ondanks de aantrekkende economie er zoveel werklozen in onze gemeente zijn. Er zit iets fout op de arbeidsmarkt van Enschede. Laten we onze energie inzetten voor een positieve inzet van ambtenaar, bestuurder en inwoner van Enschede en niet elkaar pesten. Als dit de komende 4 jaar niet verandert, verandert het nooit.