De lift
Margriet was in verwachting en kreeg te vroeg last van weeën. Zij stond onder controle van professor Huisjes, die geen risico nam en haar wilde zien, zo snel mogelijk. Wij naar het Academisch Ziekenhuis in Groningen, waar we bij gynaecologie overigens kind aan huis waren.
We moesten in het hoogste gebouw van het ziekenhuis zijn, de elf verdiepingen tellende Vrouwenkliniek in de noordwest hoek van het terrein. De weeën bleven komen. We moesten naar de elfde verdieping en gingen – uiteraard – met de lift. We wachtten beneden in de hal en stapten in de lift. Ik drukte op de knop van de elfde verdieping, de deuren gingen dicht, de lift ging omhoog, stopte bij de tweede, ging nog een metertje omhoog, vervolgens een halve meter naar beneden en bleef hangen.
Via de noodtelefoon in de lift meldden we, dat we tussen de hemel en aarde hingen, ze beloofden zo snel mogelijk te komen. Helemaal toen ik vertelde dat mijn echtgenote harde buiken had. Een paar tellen later kwamen de hulptroepen met een brancard. Dat had geen zin. De binnendeur van de lift hadden we open kunnen krijgen, de buitendeur niet. Daar staken ze iets tussen en wrikten de buitendeur een centimeter open. Zo hadden we een beetje contact met de buitenwereld; die bestond uit steeds meer mensen, die wilden weten hoe het met de zwangere vrouw in de lift was.
Nou, dat ging niet goed en we vroegen om een beetje haast. Overigens bleven we opmerkelijk rustig, terwijl het buiten steeds paniekeriger werd. We zaten inmiddels op de grond met de rug tegen de achterkant, met zicht op een spleet van een half metertje bij een centimeter. Het duurde een half uur voordat een monteur met de hand de lift een halve meter naar beneden draaide, waardoor de deur ontgrendelde, wij naar buiten konden en Margriet behandeld kon worden. Ruim 7 weken later werd onze tweede dochter geboren met wederom een keizersnede. Moesten we met een bed in de lift.
Drie weken geleden viel de lift in de Vrouwenkliniek in Groningen 20 meter naar beneden, van de negende verdieping naar de kelder. Er zaten 14 mensen in, waarvan 1 na afloop last van de knie had. Gelukkig waren we niet in Groningen en hoeven we al jaren niet meer in de Vrouwenkliniek te zijn. Zou er in die meer dan dertig jaren niemand gedacht hebben: "Die lift moet vervangen worden."