Anne
Twee van de liefste en meest erudiete mensen van Overijssel zijn bezig afscheid te nemen. Anne van der Meiden, 88 jaar oud heeft daarover een boek geschreven. Dat is geen nieuws, hij heeft tijden gehad dat er zoveel boeken van zijn hand verschenen als bladeren aan de boom. Maar de boom wordt kaler en de ogen slechter. Voor zijn ega Renée geldt hetzelfde, ook zij is aan het kwakkelen. En zo verdwijnen twee van de meest bijzondere mensen op deze aardkloot langzaam uit beeld en daar word ik weemoedig van. We kennen elkaar vanaf onze verhuizing naar Enschede en ik een symposium moest organiseren, waarbij hij als spreker zou optreden.. De eerste kennismaking was van een eenvoud, waar je aan moet wennen. Zo gemakkelijk, zonder gemakzuchtig te zijn. Zoveel humor, zonder gekunsteldheid. Zonder dat je het merkte nam hij de organisatie over en regelde alles met zijn linkerpink. "Wil je dat? O ja, dan doen we het zo. We vragen die en die wel even…..". Klaar. Ze woonden toen in Amersfoort, een fraai huis op loopafstand van het station.
Ik heb zoveel van hem geleerd. Vooral, de rust, de focus, de concentratie. Als alle betrokkenen het met elkaar eens zijn en een ieder weet wat de bedoeling is, dan gaat het vanzelf. Communicatie is in haar eenvoud, behoorlijk ingewikkeld. Blijf jezelf één ding afvragen: "Wat wil je bereiken?" Hoe eenvoudiger, hoe effectiever. Hoe meer je uit de kast haalt, des te meer gaat er fout, des te moeilijker wordt het. Wat is de effectiefste communicatie? Mond-tot-mondreclame.
Hij was de communicator bij uitstek. Hij is een mens universalis. Een alleskunner, schilder, dominee, dialectvoorvechter.. Door hem heb ik vrede met de religie gekregen. Hij is lid van meerdere protestantse kerken en wil zo graag rooms-katholiek worden, zonder uiteraard zijn eigen geloof geweld aan te moeten doen. Pastoor, priester. Rk-kerk, doe hem dat plezier, hij zal er met meer waardigheid mee omgaan dan vele anderen en zeker met meer enthousiasme . Hij heeft geen haat, laat iedereen in hun waarde en denkt helder. Een groot familiemens, vele kinderen, nog meer kleinkinderen verspreid over de hele wereld. "Omzien aan de scheiding" heet het nieuwe boekwerk, dat hij mij met Kerst toestuurde. Het is wat de titel al doet vrezen; een afscheidsboek, opgehangen aan verhalen, die nog verteld moeten worden. Het gaat over heiligen en dat is vreemd. Het protestantisme kent geen heiligen, geen mensen die een soort supermens zijn en aanbeden kunnen worden. Ik ben wel jaloers op de losheid van sommige katholieken. Daar waar sommige protestanten grote moeite mee hebben is dat bij de katholieken geen probleem. Zoals ik zei het zijn de heiligen die hij van stal haalt en dan is bij wijze van spreken de buurman een heilige. En waarom niet? Anne legt verantwoording af, waarom hij deze heiligen vergeten is. Of beter, waarom hij daar niet aan toe is gekomen. Hij lost een schuld in. In de Tubantia van afgelopen zaterdag zegt hij niet zeker te zijn of er leven is na de dood. "De enige zekerheid is de dood.", stelt hij nuchter. Ik geef geen oordeel, ik maak geen verwijten, maar die vriendelijkheid, dat empatisch vermogen, die tolerantie, dat zou een teken des tijds moeten zijn. Geen dominee, geen pastoor, geen hoogleraar, geen kosterzoon, nee heilig. En dat maakt me weemoedig. Bestuur van de gemeente Enschede. Eer één van de personen die u groot hebben gemaakt. Toen Anne als kind ziek thuis lag, zag hij de schoorsteen van Jannink. Laatst heeft hij in het MST gelegen. Ze hebben voor hem het bed verschoven, zodat hij de pijp kon zien.
Jan Visser
"Ömzien aan de scheiding" van Anne van der Meiden, uitgegeven in eigen beheer. Kostprijs € 12.50, plus verzendkosten.