Het Stille Kind
HENGELO - Marieke de Jong, geboren in 1981 Hengelo (Ov.), heeft een boek geschreven over één van de ergste dingen, die je als kind kan overkomen, namelijk mishandeling en geweld. Zij werd vanaf zes maanden oud bijna elke dag geslagen door haar vader, eigenlijk zonder aanleiding. Het was precies hoe zijn humeur was en dat was meestal niet goed. Dag in dag uit, keiharde knallen tegen het hoofd. Je wordt er als lezer beroerd van.
Op de voor- en achterzijde staat een foto van haar. Op de voorzijde als vierjarig meisje op een verjaarspartijtje en op de achterzijde als volwassen dertiger. Op beide foto's lacht ze. Maar tussen de twee foto's zit het levensverhaal van Marieke en dat is uiterst triest. Ze wil met het boek kinderen bereiken, die hetzelfde overkomt of is overkomen als haar. Dat ze niet alleen staan en dat je vanuit jezelf sterk genoeg kan zijn om zoiets een plek te geven in je leven. Uiteraard is dat niet voor iedereen weggelegd, maar Marieke vertelt hoe zij zich er letterlijk doorheen heeft geslagen. Want, je moet het zelf doen, maar zonder hulp van anderen lukt het niet. Ik denk dat zij gelijk heeft. Om te overleven moet je in zo'n situatie enerzijds keihard zijn, terwijl je later je open moet stellen voor de liefde en warme gevoelens van en voor degenen die ondanks alles je zijn blijven steunen. Ook al zie je dat op het eerste oog niet. Nagenoeg alle facetten van kindermishandeling komen aan de orde. Marieke kiest uiteindelijk voor haar kinderen, maar dan is al het nodige leed gepasseerd, zoals zelfmoordpogingen, gedwongen opnames in de Helmerzijde, opsluiting in de isoleercel. In de eerste hoofdstukken van het boek bespreekt ze haar geschiedenis, waar haar vader de negatieve hoofdrol opeist en het hele gezin terroriseert. Je verwacht niet dat zoiets in onze maatschappij nog voorkomt en daar waarschuwt Marieke voor.En toch lijkt het boek niet geheel compleet, alsof alles in één keer niet te verwerken was voor haar.Want het is natuurlijk ook een therapeutisch boek voor de schrijfster zelf. Ze eindigt haar boek met dankzegging aan een ieder die haar geholpen heeft, op welke wijze dan ook en met een Open brief aan haar vader, waarmee ze geen contact meer heeft. Het boek en alles wat te maken heeft met de verwerking van haar verleden hebben er toe geleid dat Marieke ambassadrice is geworden van de stichting No Kidding, een stichting tegen kindermishandeling. Ze wil mishandelde kinderen een stem geven, want meestal worden die niet gehoord. Marieke wel die is de stilte voorbij. "Stem van het stille kind.", is aangrijpend en indrukwekkend, hoewel je het idee blijft houden dat Marieke nog niet alles heeft verteld en verwerkt. Maar dat recht heeft ze. Nog één opmerking. Een goede eindredacteur had nog een keer de drukproeven moeten doornemen. Ik erger mij mateloos aan kleine foutjes in de tekst, zoals de beruchte r in "burgermeester". Maar dat zal wel mijn probleem zijn.
"Stem van het stille kind" van Marieke de Jong, uitgegeven door Elikser, Leeuwarden.