North Sea
"Jamiroquai komt naar North Sea Jazz dit jaar.", vertelde ik Anrike, mijn oudste dochter en ze ging helemaal uit haar dak. En wat doen vaders dan? Juist, je koopt vadertijd in bij je dochter, die toen nog in Berlijn woonde. Twee dagkaarten voor de zondag van Neerlands grootste jazzfestival, sinds 2006 in Rotterdam, daarvoor in Den Haag (daar slaan ze zich nu nog voor hun hoofd, omdat ze het festival hebben laten lopen) en ik had mazzel, er was ook nog een parkeerkaart te krijgen. Gauw bestellen, betalen via Internet en je hebt je kaartjes in no time in je computer. Maar eerst ging ze op vakantie. Een soort werkvakantie, want ze kon onderweg ook werk doen voor een aantal bedrijven. Ze vertrok naar Thailand, huurde een appartementje in Bangkok en u voelt hem al aankomen, ontmoette een jongen. "Die kaartjes verpats ik wel.", zei ik tegen haar via het worldwideweb, want ik verwachtte niet, dat ze met een relatie en werk voor diverse bedrijven in diverse landen in Zuidoost-Azie, tijd zou hebben voor een uitstapje naar Enschede.
Ik ging graag met de kinderen (al of niet met aanhang) naar popconcerten. Een vriendje van Pauline (de jongste) was gek op Paul Simon, Zijn we naar toegeweest toen hij bij North Sea optrad. De jongen was helemaal van de wereld bij "The sound of silence". Ik ook trouwens. Met Anrike ben ik naar Prince geweest, ook North Sea Rotterdam. Keek ze steeds op haar horloge, ze moest met de laatste trein naar Amsterdam. Ik heb tegen haar gezegd, dat ze zich over moest geven. In Amsterdam kwam ze wel, want ik bracht haar, maar Prince in Rotterdam gebeurt maar ,e,en keer in je leven. Ik wist niet half hoe gelijk ik had. Na "Purple rain" konden ze mij bij elkaar vegen.
Jamiroquai kende ik niet maar het toenmalig vriendje van Anrike wel. Anrike is nog een keer naar ze toe geweest in Oost-Europa in een Renault Clio met drie vriendinnen. Geen centje pijn, reed als een tierelier. Ze hebben nog eens net over de grens gespeeld, ik geloof in Vreden. Waren ze hun apparatuur kwijt en moesten toen met de reserve-apparatuur spelen.
En nu opnieuw in Ahoy.
De dochters zijn uitgevlogen. Wij hebben ze iets meegegeven. Wat weet ik niet, maar ik hoop voldoende om een beetje stevig te kunnen staan en te kunnen genieten van het leven. Ze moeten het zelf doen, waar ze ook en met wie ze ook zijn. Als daar een beetje liefde en gevoel voor muziek bij zit (en dat zit er), dan ben ik gelukkig. Muziek helpt en mocht u nog naar North Sea willen op de zondag? U weet me te vinden.
Jan Visser