Dag kleurrijke man
Het verzorgen van een uitvaart is ons werk en je zou misschien denken dat dat went. We hebben dan wel dagelijks te maken met de dood, maar we zijn ook maar mensen. Er zijn uitvaarten die ons oprecht raken. Nabestaanden met wie we meeleven en die we niet vergeten zijn als we thuis zijn. En soms komt het heel dichtbij, bijvoorbeeld als een collega plotseling overlijdt en we met zijn allen zijn uitvaart verzorgen.
Erik was een flamboyante en opvallende man. Bij het verzorgen van 'zijn' uitvaarten zorgde hij altijd voor een persoonlijk noot. Hij vroeg de nabestaanden wat de lievelingskleur van de overledene was en die kleur das en schoenen droeg hij dan op de dag van de uitvaart.
Als een soort laatste eerbetoon. De nabestaanden waardeerden dit kleine gebaar altijd enorm, omdat zij het ervoeren als een blijk van persoonlijke aandacht.
En toen was Erik plotseling zelf aan de beurt. Volkomen onverwachts overleed hij. De familie vroeg of ik zijn uitvaart wilde regelen. Tijdens het gesprek met zijn nabestaanden realiseerden we ons dat er niemand was die naar zijn lievelingskleuren kon vragen.
Waarschijnlijk had hij ons ook het antwoord niet kunnen geven, want hij bezat tientallen stropdassen en schoenen. Allemaal even mooi en allemaal in een andere kleur.
Uiteindelijk kozen we ervoor om zijn blauwe schoenen op zijn kist te zetten. Er werd live muziek gespeeld, er werden herinneringen opgehaald en foto's getoond. Alle uitvaartmedewerkers kenden hem natuurlijk, wat de dienst nog bijzonderder maakte.
Het werd dus een heel persoonlijke dienst, wat hij bij 'zijn' uitvaarten ook altijd zo belangrijk vond.
Bij het einde van de dienst deden alle collega's hun corsage af en legden die op de kist. Een laatste eerbetoon aan een dierbare collega. Zijn kist werd weggedragen. In de hoek van de zaal stonden nog zijn gekleurde schoenen. Van een kleurrijke man die we nooit vergeten.